İç Döküm

Cemrelerin başı boş bir şekilde düşüp, ortalığı velveleye verdiği zamanlarda kelimelerin kokusu menekşelerle yarışıyor.
Şimdi, kıtalar arası bir Ömür Hanım'sızlığın solgun bıraktığı bir yüzle, gelişi güzel cümleler yazıyorum kalemin diliyle.
Nereye baksam, gözümün önünde sen perdesi.
Adını gördüm geçenlerde bir dönerci dükkanında. ....döner yazıyordu, nah döner dedim kendi kendime. Tanrının benle dalga geçme biçimine hayranım bu arada. Varsa tabi.
Saatleri ayarlamayı öğrendim ben, öyle enstitüye falan da gitmedim hem.
Aklıma gelişinden biliyorum saatin kaç olduğunu. Bir nevi biyolojik saat misali.
Momentus!
An demek. Teslimiyeti iki dudağın arasına saklanmış bir zaman dilimi.
Körlüğüm geçmiyor, Saramago'da bir alıntıyım çoğu vakit.
Ve Leylanın gölgesi bize Kalan şimdi.
Habeus corpus act!
Gözlerinde.
Beynimin içinde Olric, cipralexlerin, Edip'lerin, bitmeyen bildirilerin öfkesi.
Ve nihayetinde bir Arif'in karanfili.
Öyle işte.
Beynim, loblarıyla, hipokampusu sıkarken amigdala ayrılıkçı fikirlerini salıyor üstüne.
Ne yapayım?
Şilep olup sızamadım denizlere.
Ölmeden rüzgar oldum bir otel ateşinde.